Rozdział 31 „Lepiej być nie mogło”

UWAGA! Ważna notka pod rozdziałem! Przeczytajcie, proszę.
_______________________________________

Jenny's POV

Przyłożyłam żyletkę do lewej ręki, przejechałam nią po ręce, robiąc jedno cięcie. Poczułam ból w nadgarstku, a łzy znowu napłynęły do moich oczu. Kiedy miałam zrobić kolejne, usłyszałam szybkie kroki. Zanim zdążyłam podnieść głowę, ostre naczynie zostało wyrwane z mojej ręki. Podniosłam załzawione oczy, by spojrzeć, kto mi przerwał. Moim oczom ukazali się mój brat i Lena. Po chwili Lena szybko przytuliła mnie. Łzy spływały po jej policzkach i cały czas szeptała w moją stronę przeprosiny. Andre na chwilę zniknął z zasięgu mojego wzroku.
Byłam załamana, wszystko w moim życiu się zniszczyło; przyjaźń, miłość, zaufanie, szczęście, tego już nie było, w głowie miałam pustkę. Po moich policzkach cały czas spływały łzy. W tej chwili chciałam się odłączyć, chciałam przez chwilę odsunąć się od tego wszystkiego.
Drew podbiegł do mnie i zaczął opatrywać moją rękę po, której przez cały czas spływała krew. Mówił coś do mnie, lecz nie mogłam zrozumieć jego słów, a może nie chciałam ich zrozumieć. Lena siedziała z boku i patrzyła się na mnie przez zapłakane oczy, zdenerwowana. A ja tylko siedziałam, wpatrywałam się w pustą przestrzeń, a łzy spływały po moich policzkach. Andre zaczął mną potrząsać i dopiero wtedy się otrząsnęłam. Rzeczywistość powróciła.
- Andre, co się z nią dzieje? - powiedziała panicznie Lena.
- W porządku – wymamrotałam cicho.
- Jenny! - krzyknął szczęśliwie szatyn i przyciągnął mnie do siebie. - Co ty, do cholery, robisz? - zapytał unosząc głos.
- Zapominam... - opuściłam wzrok.
- Oh... Jenny – Lena wyrwała mnie z uścisku brata i przyciągnęła mnie do siebie. - Tak bardzo cię przepraszam, że nie było mnie przy tobie – mówiła łamiącym się głosem.
- Cokolwiek... - mruknęłam.
- Jenny, kiedy zrozumiesz, że jesteśmy tutaj dla ciebie. Popełniliśmy błąd, ale chcemy go naprawić – powiedział. - Ja ją kocham – szepnął ledwo słyszalnie.
- Co?! - podniosłam szybko głowę. - Naprawdę? Mój brat się zakochał? - szok miałam wypisany na twarzy. Poczułam delikatnie ukłucie szczęścia w sercu.
- Tak – wbił wzrok w ziemie. Przerzuciłam wzrok na Lenę, na jej policzkach pojawił się rumieniec.
- Aww! - uśmiechnęłam się, na chwile zapominając o wszystkim co złe i przyciągnęłam ich do siebie. - Jak słodko! - przytuliłam ich.
- Wybaczysz nam? - zapytała Lena.
- A mam inne wyjście? - odparłam pytaniem.
- Nie – zaśmiała się.
- Ale teraz najważniejsze, co się stało? - wtrącił się Andre.
Szczęście ulotniło się ze mnie tak samo jak się pojawiło. Mój delikatny uśmiech znikną. Łzy napłynęły do moich oczu.
- To nic – westchnęłam smutno.
- Nic? Jenny, musimy wiedzieć, co się stało, aby ci pomóc – nalegała Lena.
- Jak wróciłam dzisiaj do Justina po mój telefon on... - zaczęłam.
- Wiedziałem, że to o niego chodzi! Jak go tylko spotkam.. - wtrącił się Andrew.
- Ucisz się! - przerwała mu Lena. - Co zrobił?
- Przyłapałam go jak całował się z Chloe – łzy znowu zaczęły spływać po moich policzkach.
- Pieprzony skurwysyn! - uniósł się chłopak.
- Andre, ucisz się, w końcu nie pomożesz jej wyzywając go! - uciszyła go Lena.
- Nieważne... - syknęłam.
- Nie, nieważne. Jen, on po prostu na ciebie nie zasługuje. Nawet nie wie, jak wspaniałą dziewczynę stracił. On jest po prostu idiotą, żeby zdradzić cię z taką szmatą jak Chloe – pocieszała mnie i przytuliła mnie.
Wtuliłam się w nią i pozwoliłam moim łzom spływać po policzkach.
- Przepraszam, Jenny, nie przejmuj się nim. Jesteś wspaniałą dziewczyną, a on nie jest ciebie wart - dołączył się do niej Andre, głaszcząc mnie po włosach.
- Tęskniłam za wami – zmieniłam temat, nie chcąc już o tym rozmawiać.
- My za tobą też, kochanie – odparła Lena.

***

- Lena, nie mam ochoty nigdzie wychodzić – marudziłam w drodze do kina. Lena postanowiła wyciągnąć mnie do kina przez to, że wczorajszy dzień spędziłam cały na siedzeniu w domu i jak to ona nazwała „użalaniu się nad sobą”. Nie użalam się nad sobą, ja po prostu musiałam przemyśleć wszystko, co się stało w ostatnim czasie. Pod koniec stwierdziłam, że moje życie to gówno i wtedy zaczęłam się nad sobą użalać, ale mam do tego prawo. Lena umówiła z nami Amy i Emily i razem miałyśmy iść na jakąś komedie. Jeśli myślą, że jakaś głupia komedia poprawi mi humor, to się grubo mylą.
Emily i Amy czekały na nas pod kinem. Podeszłyśmy do nich i przywitałyśmy się z nimi. Od razu zostałam zasypana pytaniami, jak się czuję i wyzwiskami pod adresem Justina, których miałam już serdecznie dość. Weszliśmy do środka i stanęłyśmy w kolejce po bilety. Przy kasie stał przystojny brunet. Oczy dziewczyn zaświeciły się z zachwytu, a ja zaśmiałam się. Trzy na jednego, chłopak ma przechlapane. Podeszłyśmy do niego z zamiarem kupna biletów.
- Cześć – uśmiechnęła się zalotnie Emy. - My poprosimy cztery bilety na „Gorący towar” - powiedziała, a po chwili razem z dziewczynami wciągnęły go w pogawędkę o tym filmie, nie mogąc powstrzymać się od flirtu. To było zabawne, chłopak wyglądał jakby był w niebie. W sumie nie dziwię mu się, trzy piękne dziewczyny zaczynają z nim flirtować. Stałam z boku, rozbawiona tą sytuacją. Dziewczyny mają szczęście, jako jedyne stałyśmy w kolejce po bilety, więc spokojnie mogły z nim rozmawiać, nikomu nie przeszkadzając. Chłopak co chwilę spoglądał w moją stronę. Po chwili przeprosił na chwilę dziewczyny i odszedł kawałek na bok, aby zadzwonić.
- Jenny, seans zaczyna się dopiero za jakąś godzinkę, więc chodź do nas, co będziesz tak stała z boku? - zachęciła mnie Emily.
- Za godzinę? Przecież jak sprawdzałyśmy, to miał lecieć za jakieś dziesięć minut – odparłam, podchodząc do nich.
- Tak, ale za godzinę będzie lepiej – uśmiechnęła się. - Będę mogła poznać bliżej swojego przyszłego chłopaka – zaśmiała się.
- Uważaj, bo one ci go zaraz zabiorą – ze śmiechem wskazałam na dziewczyny, które już zaczęły z nim kręcić, gdy tylko skończył rozmawiać przez telefon.
- Co jest? Ja sobie go zaklepałam – mruknęła i poszła do nich, zostawiając mnie w tyle.
Wyciągnęłam telefon z kieszeni i odblokowałam go. Zobaczyłam kolejne nieodebrane połączenia i wiadomości od Justina. Szybko je usunęłam i schowałam telefon do kieszeni. Postanowiłam w wolnym czasie przejść się, zamiast stać tutaj jak idiotka. Rozkojarzona, nie patrząc, gdzie idę, ruszyłam przed siebie, przez co po chwili na kogoś wpadłam. Uniosłam głowę i zobaczyłam przed sobą Justina.
- Jenny... - zaczął.
- Co ty tu robisz? Skąd wiedziałeś, że tu będę? Śledzisz mnie? - zaczęłam oburzona obrzucać go pytaniami.
- Nie, Will do mnie zadzwonił, że tutaj jesteś – mruknął, spoglądając mi smutno w oczy.
- Will? Ale ja nie znam, żadnego Willa... - i teraz wszystko się wyjaśniło. Brunet z kasy, który wpatrywał się we mnie, a potem jeszcze rozmowa przez telefon. To on zadzwonił po Justina. Dupek. - Jenny, możemy porozmawiać? - zapytał.
- Nie, już ci powiedziałam, że nie chcę cię znać. To koniec Justin! Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego! – krzyknęłam i odwróciłam się od niego, żeby wrócić do dziewczyn.
- Jenny! Proszę cię, musimy porozmawiać... - powiedział błagalnym głosem.
- Nic nie musimy. Możemy po prostu o sobie zapomnieć – odparłam, odwracając się jeszcze na chwilę do niego.
- Kocham cię, Jen – mruknął smutno.
- Przykro mi, bo ja ciebie nie – skłamałam, a moje oczy napełniły się łzami. Zrobiłam kilka kroków w stronę dziewczyn i zostałam zatrzymana przez Justina.
- Musisz ze mną porozmawiać, Jen – zbliżył się do mnie i popatrzył głęboko w oczy.
- Nic nie musi – wtrącił się obcy głos. Zwróciłam w jego stronę wzrok. Chris White stał przed nami, mierząc Justina nienawistnym wzrokiem. Lepiej być nie mogło, czujecie ten sarkazm?
_____________________________________________
Jak obiecałam, dodaję dzisiaj 31 rozdział. Specjalnie wstałam o 7, żeby go dla was napisać, ponieważ jadę dzisiaj na zlot. Wczoraj wieczorem myślałam nad tym jak połączyć imiona Jenny z Justina no i pod koniec stwierdziłam, że moje pomysły są beznadziejne i chciałam zapytać was o propozycję. Jeśli macie pomysł na to jak złączyć imiona piszcie w komentarzach a jutro razem z Milą wybierzemy najlepsze. Chciałam zrobić z tego konkurs ale jako nagrody przychodziły mi tylko same głupie i śmieszne pomysły, więc zrezygnowałam z tego.
Chciałam was przy okazji powiadomić, że w końcu dodałam postać Emily w bohaterach. :)
Dziękuję wam wszystkim za te ponad 16000 wejść, wszystkie komentarze i miłe wiadomości na asku naprawdę potraficie zmotywować mnie do pisania <3
Jakieś pytania? ask.fm/myczekk

Followujcie naszych role-playerów na twitterze
@JustinCross_OS
@JennyWest_OS
@ChrisWhite_OS 

wasza @changemydream