Rozdział 8 "Powrót do normalności"

Jenny's POV

- No dobra, już ci mówię... - zaczęłam. - Nie chciałam ich znowu denerwować. Po prostu wcześniej nie zauważałam tego, jak bardzo bolało ich to co się ze mną działo i teraz w końcu sobie wszystko poukładałam w głowie. Wiem, że muszę ich wspierać tak samo jak oni wspierają mnie. Na pewno nie pomoże im to jak dowiedzą się, że ten koleś wrócił i znowu mnie dręczy. Nie dadzą mi żyć. Będą mnie kontrolować na każdym kroku, a ja muszę w końcu zacząć normalnie żyć. Wiem, to może jest głupie, ale muszę sobie z nim jakoś poradzić. Nie mogę znowu się zamknąć w sobie przez to, co się stało, bo wtedy krzywdzę siebie i wszystkich dookoła - mówiłam z powagą w głosie. – Dlatego też mam nadzieję, że mi pomożesz - skończyłam i spojrzałam na jego reakcje.
- Kilka dobrych godzin temu mówiłaś całkiem na odwrót. Skąd taka zmiana? - spytał zdziwiony.
- Dużo myślałam - mruknęłam.
- Tak - powiedział.
- Co tak? - spytałam, nie wiedząc o czym on mówił.
- Oczywiście, że ci pomogę - odpowiedział z uśmiechem na ustach.
- Okej, a teraz chodźmy już spać! Rano trzeba iść do szkoły... - skrzywiłam się na samą myśl o jutrzejszych lekcjach.
- Dobra, to ja idę - westchnął i zaczął iść w stronę drzwi.
- Gdzie idziesz? - zdziwiłam się.
- No do pokoju gościnnego, jak twój tata mnie tu jeszcze raz zobaczy, to wyrzuci mnie przez okno. A to będzie bolesne - zaśmiał się i zatrzymał jeszcze w przy drzwiach. - Dobranoc - powiedział i posłał mi swój zniewalający uśmiech.
- Dobranoc – odpowiedziałam i położyłam się na łóżku. Kiedy Justin wyszedł z pokoju, zamknęłam oczy i momentalnie pochłonął mnie sen.

***

  Rano obudził mnie dźwięk budzika. Usiadłam na łóżku przeciągając się i przecierając oczy, przyzwyczajając je do światła dziennego. Spojrzałam na zegarek. Była godzina szósta pięćdziesiąt, więc miałam około godzinę na przygotowanie się do szkoły. Wstałam z łóżka i podeszłam do szafy. Nie było już czasu na prysznic. Wyjęłam z szafy za duży T-shirt, który dostałam od brata kiedy jeszcze z nami mieszkał. Mam brata, ale kiedy wyjechał na studia nasz kontakt się urwał i widzimy się raz na jakieś trzy miesiące, ale jakoś dajemy radę, zostają nam jeszcze telefony. Wyjęłam czystą bieliznę i przebrałam się w nią. Założyłam na siebie za duży T-shirt brata i na boso wyszłam z pokoju w stronę schodów. Usłyszałam dźwięki dochodzące z dołu. Na pewno mama przygotowywała się do pracy. Skierowałam się w stronę kuchni i stanęłam w przejściu. To nie była mama. Przede mną stał Justin w samych bokserkach. Zaczęłam jeździć po nim wzrokiem i gdy dotarłam do twarzy zauważyłam, że się ironicznie uśmiechał.
- Podoba ci się to co widzisz? - zapytał z nutką ironii w głosie.- Jak chcesz, to zrób zdjęcie, zostanie na dłużej - powiedział rozbawiony.
- Nie, dzięki - odparłam. Czułam, jak rumieniec wkrada się na moje policzki i od razu odwróciłam wzrok, kierując się w stronę lodówki. Wyciągnęłam z niej jogurt pitny. Podeszłam do stołu i usiadłam przy nim na krześle. Otworzyłam jogurt i spojrzałam na przyglądającego mi się Justina.
- Co? - zapytałam.
- Nie masz zamiaru nic jeść? - spytał.
- Nie jestem głodna - odparłam i wypiłam łyk jogurtu.
- Mogę ci zrobić omleta, jak chcesz jeste...- urwał.
- Nie jestem głodna, Justin - przerwałam mu.
- Dobra. Przepraszam, że spytałem. - powiedział urażony.
- Wybacz, nie mam dzisiaj humoru - odwróciłam od niego wzrok i dalej piłam swój jogurt. Po skończeniu go wstałam i zaczęłam zmierzać w stronę schodów. Odwróciłam się i przyłapałam go na patrzeniu na mnie.
- Idę się ubrać, tobie też bym radziła. No chyba, że idziesz w samych bokserkach do szkoły - powiedziałam.
- Chciałabyś co? - posłał mi uśmiech.
- Nic takiego nie powiedziałam - zarumieniłam się delikatnie, szybko odwróciłam głowę i poszłam w stronę pokoju. Słyszałam jak chichocze na dole i uśmiechnęłam się do siebie.

***

- No to już jesteśmy - powiedział Justin, parkując na parkingu obok szkoły.
- Dzięki za wszystko, naprawdę nie wiem co bym bez ciebie zrobiła – odparłam, wychodząc z samochodu i zamykając za sobą drzwi. Posłałam mu uśmiech, który odwzajemnił.
- Dobra mamy jeszcze z dziesięć minut, chodź - zaczął iść w stronę szkoły nie czekając na mnie. Ruszyłam za nim i dogoniłam go przy głównym wejściu. Weszliśmy do szkoły ramię w ramię w ciszy.
- Co teraz masz? - zagadnęłam go, by przerwać milczenie.
- Angielski - mruknął, nawet na mnie nie spoglądając. Co jest? Przed chwilą był jeszcze taki wesoły, a teraz jakby nie chciał ze mną w ogóle rozmawiać. Było tak od czasu, gdy wjechaliśmy na parking. Momentalnie jego dobry humor zmienił się na ponury i nastąpiła niezręczna cisza.
- Okej. Justin, coś nie tak? - zapytałam ciekawa.
- Nie... nieważne, zapomnij. - odpowiedział, po czym oderwał ode mnie wzrok i spojrzał na coś za mną. Na ten widok jego oczy pociemniały, zacisnął szczękę. - Dobra, ja idę. Na razie, West. - nie czekając na moją odpowiedź, ruszył w kierunku szafek. Powędrowałam wzrokiem za nim, lecz nie zauważyłam nic, co mogło go tak wkurzyć. Westchnęłam i kiedy odwróciłam wzrok w przeciwną stronę. Przede mną stała już moja uśmiechnięta przyjaciółka.
- Witam, witam - powiedziała, uśmiechnięta od ucha do ucha. - No więc, nasze dzisiejsze plany dalej aktualne?
- No jasne, od razu po szkolę. - uśmiechnęłam się do niej, lecz dalej byłam tak pochłonięta myśleniem o tym, co się stało Justinowi, że nie do końca słuchałam, co do mnie teraz mówiła. Patrzyłam na nią i przytakiwałam. Oprzytomniałam dopiero, kiedy Lenka klepnęła mnie w razie zażenowana.
- Ziemia do Jenny! Czy ty mnie w ogóle słuchałaś? - zapytała z grymasem na ustach.
- Przepraszam, Lenciu, zamyśliłam się. Już cię słucham.
- No więc, pytałam cię o to, co ty, do cholery, robiłaś dzisiaj z Justinem Crossem?! Idę sobie parkingiem, patrzę, a ty wysiadasz z jego samochodu, beztrosko z nim rozmawiając. Co to jest? Czy ty w ogóle wiesz, kto to jest? Skąd ty go w ogóle znasz? Jenny, czemu jechałaś z nim do szkoły? Co się tutaj dzieje? - zaczęła zasypywać mnie pytaniami, a ja zdezorientowana stałam i się w nią wpatrywałam.
- Ahh... Cross. To długa historia. Zawiózł mnie do szkoły, bo zostawiłam auto pod szkołą i zaproponował, że mnie zawiezie - powiedziałam lekko, omijając prawdę. - Ale czemu tak na mnie naskoczyłaś? Co z nim nie tak? - zapytałam.
- Co z nim nie tak? Jenny! - krzyknęła na mnie, a ja dalej nie znałam odpowiedzi.
- Lena, odpowiesz mi w końcu na moje pytanie? Nie wiem nic o Justinie - powiedziałam.
- Naprawdę nie wiesz? - spojrzała na mnie swoimi wielkimi, niebieskimi oczami. Lenka była śliczną blondynką o błękitnych tęczówkach. Zawsze zazdrościłam jej urody. Ja byłam jej przeciwieństwem, ale kochałyśmy się jak siostry.
- Naprawdę! No więc, dowiem się w końcu? - zapytałam, zirytowana dalszym brakiem odpowiedzi.
- Na pewno nie jest dla ciebie, kochanie - stwierdziła, przyglądając mi się uważnie.
- Lenka! Czy w końcu mi normalnie odpowiesz? - krzyknęłam do niej.
- Dobra, dobra, już! - zaczęła.

~~~~~~~~~~~

No więc tak zakończył się 8 rozdział "Only shadow". Uwierzcie mi na słowo jeśli do tej pory podobało wam się to opowiadanie to zobaczycie ile niespodzianek czeka was w następnych rozdziałach. Już 9 rozdział was zaskoczy bo przygotowałam coś bardzo fajnego. Postaram się go dodać jak najszybciej.
Ogłoszenie dla czytelników z twittera.
Moje konto zostało z nie wiadomych powodów zablokowane więc byłam zmuszona do utworzenia nowego konta. Jeśli macie więcej pytań piszcie do mnie na twitterze (@changemydream) lub na gg (8403832).